New year thoughts

 

 

New Year

Tomorrow we will change the calendar. The number of months, weeks and days will remain the same. So, what will be different? Let us make some changes by:

Making:

Monday into WON the day

Tuesday to AMUSEDAY

Wednesday to WELLNESS  day

Thursday to THIRST( for anything) day

Friday to FREE day

Saturday to MASTER the day

Sunday to a SUNNY day.

 

Books

This year again I could read 150 books. Some of them were amazing, some average and some bad.  Will start 2024 with Jon Fosse, who got this year's Nobel Prize for literature, and Paul Lynch who got the Booker Prize. Few good books can illuminate your whole year. So, I wish all of you could read at least a few meaningful books this year.

 

The lame dog

In our housing society there is a lady who is paralyzed from waist down. Still, she drives a four-wheel scooter and manages most of the things on a wheel chair and I have always found her cheerful. She and her husband have a dog, who has only three legs. They take the dog out thrice a day. Either her husband will take it or she will take it in her scooter. If the husband is taking it, the dog will limp on its three legs, but with full of energy and enthusiasm.

 What really caught my attention is, there are two stray dogs in the society who will be waiting for this dog to come out every day. Generally, the guards won't allow stray dogs in our society. But these two dogs are always allowed. These two dogs will be waiting outside for the other dog to come out. The moment it is out they will rush towards it and for many minutes there is a display of pure love among them. They will cuddle, hug, rub each other's body, wag their tails and do whatever they could to show how concerned they are with that lame dog. The owner will allow them to carry on for a few minutes. The stray dogs will accompany the dog till the gate. Once the lame dog is outside the gate, both the dogs will come back and wait near the flat again. At every sound they will get up and confirm whether their friend is back or not. They will be eagerly waiting for the lame dog to come back. The moment they see him from afar, they will rush and it is time for another round of displaying love and affection.

 I always wonder what makes them bond so closely and what can be the reason for such intense love. In fact, it is contagious because after watching it for a few minutes I also feel happy and positive for the whole day. In those few minutes, I feel, they elevate happiness to ecstasy or rather blissfulness. I wish the new year will bring in such blissful moments to everyone’s life.

 

Hospital

Last week my son got admitted in hospital at Delhi due to some infection. We all know, today hospitals look more like five-star hotels. This one was not different.

The couple of days we stayed there gave us sour experience. The nurses were courteous and obliging. But I felt it was more out of training than their natural self. I was not expecting a ' Lady with a lamp'. However, that warmth was missing.

They have almost all equipment’s which could help doctors to get their diagnosis easy. Still, they were struggling to get to the real cause of his disease and in the process ended up doing so many tests.

I met two types of doctors there. We were sharing the room with another patient and his doctor always came early in the morning, wished him a good morning, explained the situation, clearly described his course of action, and while being strict on many aspects, gave a lot of comfort to the patient. On the other hand, our doctor was irregular, incoherent, inarticulate and looked confused many times.  With all due respect to the doctors, it felt he was more focused on the commercial part than the treatment as such.

 In short, the couple of days stay was not comfortable for any of us. We know hospitals need a lot of money to maintain their infrastructure and provide all facilities. But that should not make them consider every patient as a source of income. I fear, in the age of artificial intelligence, the processes are becoming more artificial. The warmth was really missing. Hospital should not be a place for treatment alone. It should provide comfort and confidence to every patient who walks in. I really wish that they bring in a bit more of humane and natural elements into their purely commercial minded systems.

 

Demolishing my own school

 

My primary school was just across the road from where we stayed. It was a modest building with a long hall. Class rooms were separated by thin wooden partitions. The walls were weak, but neatly painted. The floor was cemented, but not polished. The roof was covered by asbestos sheet.

But I never felt these shortcomings during my four years, initially. These inconveniences were superbly compensated by the excellent learning atmosphere created in the school. The teachers, except for ( yes you guessed it right) the math teacher, were loving, caring and knowledgeable. The Head Mistress was very calm and wise. She taught us all the etiquettes which are still useful. The art teacher was a wonderful singer and she exposed us to various forms of art. We even got opportunity to showcase many of them at All India Radio. Though we had a very small playground, we were encouraged to spend as much time as possible for physical activities. During annual sports we competed fiercely among ourselves. The Bal Vihar classes were a treasure of wisdom, where, thorough stories, we were taught the fundamental values and morals of life. In short, those four years made our minds so fertile for the seeds to be sown for our future life.

 One major drawback was the school not having the required recognition and on the last year the students had to go to another school, get ourselves registered there and then appear for the exams. During those days, since such things were common, it was not considered as a disadvantage.

During the last year, I was the school leader. Since we had around thirty students in the whole school, there was nothing much for the school leader to do. One privilege I had was the responsibility to monitor the morning and evening assemblies. Still, being the school leader was an honor.

It can be quiet shocking to know that in spite of me loving the school and being grateful to whatever it provided me, I felt like demolishing it towards the end.

We were in the month of November and since we had to leave the school by January, the classes were almost over. It was during that time that a strange idea came into my mind. For reasons unknown, I started hating my school. I felt they had not done enough for us. The infrastructure was not adequate and even after many years they were not able to get the recognition. Because of that we are forced to go to another school and spend the remaining days in unfriendly and challenging conditions. At that time the fourth standard exams were important for further studies.

To my amazement I found all my love and respect for the school turning into a kind of hatred. I shared the feelings with my friends and they also supported my views. It did not take much time for my mind to get corrupted. Despite the values and the morals the school tried to inculcate in me, my mind wandered into muddy shores. That is when me, along with my friends, decided to demolish the school. We knew we could not do much but wanted to do whatever we can within our limits. Thus, we decided to focus on one particular wall and kick that wall as much as possible whenever we got time. So, those who supported the idea started kicking the wall whenever we were free. We used to run towards the wall and kick it with full force. We thought, with our constant efforts we could at least make a dent. We were confident that if we could make one hole on the wall the whole school will collapse.

Our unbounded enthusiasm continued till the time we were caught red handed by the Head Mistress. She asked only me to accompany her to the office.

When she asked why I did it, I was not having a proper answer.

Do you hate the school so much? She asked. I was dumbfounded and even could of think of a valid reason for the hatred.

Then the Head Mistress gave me some pearls of wisdom, which I till treasure.

She said, “I have few things to tell you which I hope you will keep in mind throughout your life. 1) If you don’t like something or feel something is not adequate enough, don’t try to destroy or demolish it. Instead, try to build something which you feel is appropriate. 2) I know others are also partners of the crime but called only you because you are the leader. By being the leader, you are representing the whole school, with all its values and morals. So, when you make a mistake, you are not letting yourself down, but the whole school. 3) Since you are the leader, you have to accept the punishment.”

She removed me as the school leader with immediate effect and asked me to stand in front of the assembly so that the whole school will be aware of the mistake I made.

Why mind got corrupted so fast is still a mystery for me. However, that day I realized how easy it is to smudge even the purest of minds. Like a drop of ink dropped into a glass of water, it spread throughout my thoughts, making me extremely vulnerable.

Since then, I have met many leaders in my life and have read and known a lot about leadership. Nevertheless, I am yet to meet a leader who accepted the responsibility of a mistake he or she made and stepped down from the position he is holding or the privilege he is enjoying. I am yet to meet a leader being severely punished for his or her destructive and thoughts and ideas. I am yet to see a leader made to stand in front of the citizen, with his head hanging with shame for the mistake he did.

I think what we need is a lot of such calm, wise and powerful headmistresses.

മരുഭൂമി

 

അടുപ്പെരിയാത്ത അടുക്കളകൾ

രാവിലെ നടത്തം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ ഗേറ്റിലെ പാറാവുകാരൻ വിഷണ്ണനായി നിൽക്കുന്നതു കണ്ടു.

ഉള്ളിലെ വിങ്ങൽ ആരോടെങ്കിലും പങ്കുവെയ്ക്കാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്ന പോലെ, എന്നെ കണ്ടതും പറഞ്ഞു," എല്ലാം ഒരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു".

എന്താണ് മാറിയത് എന്നുറപ്പില്ലാത്തതു കൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു," എന്തു പറ്റി ദാമോദരേട്ടാ"?

" ഒരു വീട്ടിലും അടുപ്പ് പുകയുന്നില്ല എന്നു തോന്നുന്നു." ദാമോദരേട്ടൻ വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു.

ദാമോദരേട്ടൻ സാധാരണ രാഷ്ട്രീയം പറയാറില്ല. രാജ്യത്ത് സാമ്പത്തിക ഞരക്കം ഉണ്ട് എന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നു. പത്രങ്ങൾ വിസ്തരിച്ച് വായിക്കുന്നതു കൊണ്ടാവാം കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും മനസ്സിലാവാറില്ല. എന്റെ അങ്കലാപ്പ് കണ്ടിട്ടാവാം, ദാമോദരേട്ടൻ പറഞ്ഞു: " രാവിലെ മുതൽ രാത്രി വരെ ഞാനേറ്റവും അധികം ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുക്കുന്നത് ഭക്ഷണം പൊതിയിലാക്കി കൊണ്ടു വരുന്നവർക്ക് വേണ്ടിയാണ്. രാവിലെ ആറു മണി മുതൽ രാത്രി ഒരു മണി വരെയൊക്കെ അവർ വരും" ദാമോദരേട്ടൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

ശരിയാണ് എന്ന് ഞാനും ഓർത്തു. ഒരു ദിവസം എത്ര പേരാണ് ഭക്ഷണം വിൽക്കാൻ ഈ പടി  കടന്നെത്തുന്നത്! വിസിറ്റേർസ് റജിസ്റ്ററിന്റെ മുക്കാൽ ഭാഗവും സ്വിഗിയും, സോമാറ്റോയും, പോട്ടാഫോയും ഒക്കെയാണ്.

" ഇപ്പോൾ ഒരടുക്കളയിലും അടുപ്പെരിയാറില്ല എന്നു തോന്നുന്നു. കഴിഞ്ഞ തവണ പോലും ഡോക്ടർ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു വീട്ടിലെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചാൽ മതിയെന്ന്. എന്നോട് ഭാര്യയും ഭക്ഷണം വരുത്തി കഴിക്കാൻ പറയുമോ എന്നാണ് പേടി".

ദാമോദരേട്ടന്റെ കണ്ണിലെ ഭയം ഞാൻ കണ്ടു. അതിനപ്പുറം, സെക്യൂരിറ്റി കാബിനിൽ വൃത്തിയായി അടുക്കി വെച്ച ചോറ്റു പാത്രവും കണ്ടു.

" അടുത്ത തവണത്തെ മീറ്റിങ്ങിൽ ഭക്ഷണം ഓർഡർ ചെയ്യാൻ സൗകര്യമുള്ള മൊബൈൽ ഫോൺ ഞങ്ങൾക്കും പാസാക്കി തരണം" ദാമോദരേട്ടൻ അഭ്യർത്ഥിച്ചു.

എന്തു പറഞ്ഞ് സമാധാനിപ്പിക്കുമെന്നറിയാതെ പരുങ്ങുമ്പോൾ, ബൈക്കിൽ വന്ന സ്വിഗിക്കാരന് ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുക്കാൻ ദാമോദരേട്ടൻ പോയി. ഞാൻ വേഗം നീങ്ങി. ഇടയിൽ അയാൾ എന്റെ വീടിന്റെ നമ്പർ പറഞ്ഞത് കേട്ടു. ഞാൻ മുന്നേ എത്താൻ ആഞ്ഞു നടന്നു. പക്ഷെ എന്നെ തോൽപ്പിച്ച് ആ ബൈക്കുകാരൻ വീട്ടിലെത്തി കേളിങ്ങ് ബെല്ലമർത്തി. ഒഴിഞ്ഞ അടുക്കളയിൽ ബെല്ലിന്റെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി.

 

അനാഥമാക്കപ്പെടുന്ന ശവശരീരങ്ങൾ

 

മരണമാണ് മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഭയങ്ങളിൽ ഒന്ന് എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. നാം മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ നമുക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട പലരും ഒറ്റപ്പെട്ടു പോകും എന്നതാവാം ആ ഭയത്തിന് കാരണം. എന്നാൽ, മരണത്തിന് ശേഷം ശവശരീരം ഒറ്റപ്പെട്ടു പോവുകയെന്ന ഭയാനകതയെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ ഓർത്തിട്ടുണ്ടോ?

മണിപ്പൂരിൽ വർഗീയ ലഹളയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടവരിൽ തൊന്നൂറോളം  ശവശരീരങ്ങൾ അനാഥമായി കിടക്കുന്നുവത്രേ!

എന്തായിരിക്കാം ഇതിനു കാരണം? ആ കുടുംബത്തിലെ  എല്ലാവരും തന്നെ കലാപത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവാം. അല്ലെങ്കിൽ, അക്രമത്തിന്റെ ആഘാതത്തിൽ, ഇനിയൊരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടാൻ ആവാത്ത വിധം അവരെല്ലാം വേർപ്പെട്ടു പോയിട്ടുണ്ടാവാം

ഒരു പ്രദേശത്ത്, പരസ്പരം വിശ്വസിച്ചും സ്നേഹിച്ചും കഴിഞ്ഞവരാകാം അവർ. പെട്ടെന്നാണ് ഒരു ദിവസം അവരുടെ ജീവിതം കീഴ്മേൽ മറിഞ്ഞത്. എന്താണ് എന്നറിയുന്നതിന് മുമ്പ് പലരും കൊല്ലപ്പെട്ടിരിക്കാം. പലരും ചിതറിത്തെറിച്ചിരിക്കാം.

ഉറ്റവരും ഉടയവരും ഇല്ലാതെ , ഇപ്പോഴും സൂക്ഷിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്ന ഈ ശവശരീരങ്ങൾ അർഹിക്കുന്ന ആദരവോടെ മറവു ചെയ്യണമെന്നാണ് കോടതി നിർദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്.

 ഇന്ന്, ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അനേകം കാരണങ്ങളാൽ നാം പല ചേരികളായി മാറി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പകയുടെയും, വിദ്വേഷത്തിന്റെയും, വേർത്തിരിവിന്റെയും ആസുര വിത്തുകൾ ആരോ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിൽ പാകിയിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ, കൊലക്കത്തിയാൽ അറുക്കപ്പെട്ട് വെറും ശവമായി തീർന്ന ശരീരം പോലും അനാഥമാകും വിധം നീചമായോ മനുഷ്യ മനസ്സ്? അനാഥമാകപ്പെടുന്ന ഈ ശവശരീരങ്ങൾ എന്റെ സ്വാസ്ഥ്യം കെടുത്തുന്നു.

 

മരുഭൂമി

ഏറ്റവും വലിയ മരുഭൂമിയേത് ?

ടീച്ചർ ചോദിച്ചു.

" എന്റെ മനസ്സ്" കുട്ടി നിസ്സംശയം ഉത്തരം പറഞ്ഞു.

ഉത്തരം മനസ്സിലാവാത്ത ടീച്ചർ ജനറൽ നോളജ് ബുക്കിൽ നോക്കി, ഉത്തരം തെറ്റ് എന്നു വിധിച്ചു

മറ്റുള്ളവർ ഉത്തരം പറയും മുമ്പ് ഇന്റർവെലിന് മണിയടിച്ചു.

മുൻ ബെഞ്ചിലെ ഒരു പെൺകുട്ടി മാത്രം അവന്,

അവൾ കരുതി വെച്ചതിൽ നിന്നും

ഒരു കുമ്പിൾ വെള്ളം

പകർന്നു കൊടുത്തു.

“THINGS FALL APART..” -CAN POETRY HOLD IT TOGETHER?

 

 

The other day I attended the book release of one of my old teachers. He is eighty years old and the book contained a collection of poems which were written in the last ten years! Though he was one of the best teachers I have come across, I never knew he wrote poems. Looking back, during college days what attracted me to him was his brilliance as a teacher. Today I realized that I was so enamored by his brilliance that I failed to recognize many other facets of his personality.

In his speech he said that these poems were his way of expressing his concern, pain and angst about the countless atrocities happening all around us. Many of his poems boldly address few topics like- are we, the human beings, slowly turning into beasts? Are we losing our hold on many things? Are we, in our unquenchable urge to amass power, destroying nature and also our fellow beings who are weaker? He further asked whether art in general and poems in particular help in alleviating the situation. Will words be the panacea for many vices ailing the world was his major concern.

I don't remember him having discussed such topics in class. Nevertheless, his question haunted me for many days. Can art change the outlook and belief of the people completely? I doubt. There is no doubt that art, in its various forms can influence our thinking. It can stir us, prompt us to probe further, help us to form our opinions, shake us from our slumber or at the least push us out from our comfort zone.

This thought took me to those old college days when lines from many fabulous poems had a lasting impression on me. Some of those lines looked extremely relevant in recent times as they emerged with larger meaning. These are lines which most of us might have come across in our life. Still, I will quote them just to prove how they fit into the present times. Of course, great poems are those which withstand the test of time.

 

The first lines which came to my mind are from " The Second Coming”, the powerful poem by W.B.Yeats. It seems, years ago he could foresee the present when he wrote:

"Things fall apart; the center cannot hold;

Mere anarchy is loosed upon the world,

The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere

The ceremony of innocence is drowned;

The best lack all conviction, while the worst

Are full of passionate intensity".

Today, can anyone describe the world around in better words? Everything is getting disintegrated as we can't hold each other together. The invisible thread of compassion, which was holding us together, has snapped. Millions of innocent lives are drowned in blood, while the hatred, violence and conceit are gaining intensity day by day.

We human beings are known for their resilience. Even while treading through the most desperate times, we, with amazing ease used to gather positive energy from somewhere. That always helped us in keeping the balance. That light, though bleak, at the end of the tunnel always made us march forward. The optimist in us always won the battle. However, it seems that hope is slowly, but surely diminishing. Deep within we are losing our faith. We fear things may not be same forever. This angst of ours were beautiful captured by Mathew Arnold when he wrote those inimitable lines:

" Ah, love, let us be true

To one another! For the world, which seems

To lie before us like a land of dreams,

So various, so beautiful, so new,

Hath really neither joy, nor love, not light,

Not certitude, nor peace, nor help for pain;

And we are here as in a darling plain

Swept with confused alarms of struggle and flight,

Where ignorant armies clash by night".

( Dover Beach)

We may all be feeling that we are not a part of the atrocities and anguish loosed upon the world. We may feel that it is the hand work of few powerful people. As the poet said, we are ignorant of the fact that, unknowingly we all are the part of those armies which are clashing by night. It is our silence, ignorance and innocence which is encouraging the dark powers to unleash such terror on us.

What is prompting them to do that? Nothing but the unquenchable thirst for power. Those who claim to be the leaders of the world are no more concerned about the wellbeing of the poor and down trodden. They grab power just to trample the hapless by elevating themselves on those golden thrones and to remain there are pushing the whole human kind to unending misery by engaging into unending wars. They are out there to create a history of their own. They hope to inscribe their heroic deeds in golden letters, which they believe, will be eternally treasured. I wish such leaders read the shocking yet prophetic lines of P.B. Shelley:

"..Two vast and trunkless legs of stone

Stand in desert. Near them on the sand,

Half sunk, a shattered visage lies, whose frown

And wrinkled lip and sneer of cold command

Tell that its sculptor well those passions read

Which yet survive, stamp'd in those lifeless things,

The hand that mock'd them and the heartd that fed;

And on the pedestal these words appear:

' My name is Ozymandias, King of Kings:

Look on my work, ye mighty, and despair!'

Nothing beside remains. Round the decay

Of that colossal wreck, boundless and bare,

The lone and level sands stretch far away".

( Ozymandias of Egypt)

 

The poet, in few lines, make us aware how short-lived our fame is, how momentary our powers can be. Those who claim to be the ' Leader of the whole world' will be eventually reduced to those " trunkless stones" in the vast ruins of the desert.

Coming back to the point, I still don't know whether words can heal our wounds. Poems may not stop wars. Art may not turn us into monks. Still, a few powerful lines can remind us of the benevolence and compassion we are supposed to carry in our hearts. It will make us aware how transient life is. It will help us to use our faculty of reasoning and may urge us to use it wisely. It will gently whisper in our ears that, life is not always about power, position and privileges. It may hold a mirror at the truth. It softly touches your inner heart and beg you to remain a human being always.

Words or poems may not be the solution for everything. However, that can't be ignored completely. Art, undoubtedly, is a major factor which defines the values and culture of a nation.

So let us encourage artists to express their feelings fearlessly. Let us appreciate their efforts by spending some part of our valuable time for them.

 

#POETRY # W.B.YEATS, # MATHEW ARNOLD # P.B.SHELLEY,# SECOND COMING # DOVER BEACH # OZYMANDIAS OF EGYPTH # ART AND POEM # WAR # WORLD LEADERS #BOOKS # PURPOSE OF ART# PURPOSE OF LITERATURE.

 

തിരികെ വരുമ്പോൾ

പാതയ്ക്കിപ്പുറം നിൽക്കയാണു ഞാൻ

തിരക്കാണ്, മുറിച്ചു കടക്കാനാവാത്ത ഒഴുക്കാണ്

കർക്കിടകത്തിലുമപ്പുറമിപ്പുറം

നീന്തി കടന്നിട്ടുണ്ടേറെ യൊഴുക്കുകൾ

എങ്കിലും വയ്യ കടക്കുവാന്നപ്പുറത്തേക്ക്

ഈ ഇത്തിരിവട്ടത്തിലൊറ്റയ്ക്കു നിൽക്കുന്നു ഞാൻ

ഇല്ല , കൈ പിടിച്ചപ്പുറമാക്കുവാന്നൊരാൾ .

പച്ചയും മഞ്ഞയും ചുവപ്പും വിളക്കിന്റെ

കൈപിടിച്ചാലെത്താ മപ്പുറം

എങ്കിലോ കണിശമാണവയുടെ കണക്കുകൾ

ഒരു ഞൊടിയിട തെറ്റിയാലീ

മഹാ പ്രവാഹത്തിലൊലിച്ചു പോവാം

എന്തൊരൊഴുക്ക്, ജീവന്റെയോരോ കണികയും

ഈ വഴിയിലൂടെ, ഒഴുകിയെത്തുന്ന പോലെ.

തിരക്കാണെവിടെയും, ഏവർക്കുമറിയാം

എത്തുവാനുള്ള ലക്ഷ്യമേതെന്നു നിശ്ചയം.

ദൂരദേശങ്ങളിലെത്തേണ്ടവർ,

അറിയാ പാതകൾ താണ്ടി കടക്കുവോർ

ഒരല്പമെങ്കിലും വൈകിയാൽ തെറ്റും കണക്കുകൾ.

വയ്യ പിഴയ്ക്കുവാൻ അല്പ മാത്രയെങ്കിലും,

യാത്രതൻ വേഗമൊരല്പം കൂടിയാലും ശരി.

കടന്നിട്ടിലിത്തരം വഴികളിതുവരെ

കടന്നു വന്ന വഴികളെല്ലാം ലളിതമായിരുന്നു.

അപ്പുറമിപ്പുറമെന്നു വേർത്തിരിക്കാത്ത

 നേർവരകളായിരുന്നു.

വഴിക്കിരുവശവും തണലായിരുന്നു.

തണലിൽ, പോകുന്നതെവിടേ ,ക്കവിടേക്കെത്ര

ദൂരമെത്ര നേരമെന്നറിഞ്ഞു,മളന്നുമെടുത്ത

 പാഥേയ മന്യോന്യം പങ്കുവെയ്ക്കാന്നൊത്തവരുടെ

മധുരമാം ക്ഷണമായിരുന്നു.

നടന്നു തളർന്ന പകലുകൾക്കപ്പുറം 

നിലാവു വിരിച്ച രാവായിരുന്നു

കുശലം പറഞ്ഞും, കുട പിടിച്ചും, 

കൊച്ചു സുഖ ദുഖങ്ങൾ തൻ കഥ കൊറിച്ചും

ഇടറുമ്പോൾ താങ്ങായി വടി പിടിച്ചും

ഏറെ ദൂരങ്ങൾ നടന്നിരുന്നു, വാഴ്‌വിന്റെ

വേറിട്ട കാഴ്ചകൾ കണ്ടിരുന്നു.

ഒഴുക്കുകളേറെ കണ്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലുമിനീ

ഇത്തിരി ദൂരം താണ്ടുവാനാകാതെ നിൽക്കുന്നുയീവശം

എന്തായിരിക്കാമപ്പുറം, ഉണ്ടാകില്ല

നറുപ്പൂഴി പരപ്പിൽ ഓടിക്കളിച്ച്

തളർന്നു കിടക്കുന്ന വെള്ളരി വള്ളികൾ

അണ്ണാരക്കണ്ണൻ ആർത്തിയോടെ കാർന്ന്

പാതിയോളമെത്തിയുപേക്ഷിച്ച മാമ്പഴം

ഓടിക്കളിച്ചു തിരികെയെത്തും നേരം

" ഇന്നെന്തേയിത്ര വൈകി" യെന്നമ്മയുടെ ലാളന

പുതിയയിടങ്ങളിൽ വഴി തെറ്റാതെ, 

നേർവഴി ഏതെന്നറിഞ്ഞു നടക്കുവാൻ  അച്ഛന്റെ ശാസന.

എത്ര നടന്നാലും തളരാത്ത നാട്ടിടവഴിയിലെ സൗമ്യത.

അസ്തമയം കണ്ടിരുന്ന കുന്നിൻപ്പുറങ്ങളുടെ വശ്യത .

ഏതു മണ്ണിൽ വിതച്ചാലും വിളയുന്ന സൗഹൃദത്തിന്റെ

 വിത്തുകൾ മനസ്സിൽ വിതച്ചവർ.

പുഴവക്കത്തെ കടവിലവസാനത്തെ തോണി

തുഴഞ്ഞകന്നിട്ടുമെനിക്കായ് കാത്തു നിന്നവൾ

തൊടിയിലെ പറങ്കിമാവിൻ ക്കൊമ്പത്തൊന്നിച്ചിരുന്നു

നാം വായിച്ച വരികളിലെ പ്രണയ നിഗൂഡത

നീയെഴുതിയ വരികളുറക്കെ ചൊല്ലിയ മനസ്സിന്റെ ധന്യത.

തിരക്കൊഴിയുന്നില്ല, ഒരിക്കലും പെയ്തൊഴിയാത്ത

 മേഘങ്ങൾ വിണ്ണിനെ മൂടുന്നു.

ഇനിയൊരു പ്രളയമെത്തും മുമ്പേ തിരിച്ചു പോകാം .

തിരിച്ചു പോകാം എനിക്കറിയുന്ന വഴികളിലേക്ക്,

പുലരിയുടെ ഒരു പൂവിൽ നിന്നുമാകാശത്തിന്റെ

അനന്തതയിലേക്കുയർന്നൊരു പൂമ്പാറ്റയുടെ നിറവിലേക്ക്

അവസാനത്തെ തോണിയുമകന്നു പോയ കടവിൽ നിന്നും

കൈകോർത്തിറങ്ങാം,

ആ ഒഴുക്കിന്റെ ഉത്സവ ധന്യതയിലേക്ക്.

NATURE- WAR- SUN

 

NATURE

It was well past the evening. The sky was getting darker. The caretaker had switched on the lights inside our housing society complex. I saw two small birds hovering around the light, which was unusual. Animals and birds are very prompt when it comes to time keeping. They get up and start their work early in the morning and get back home also early, after having their dinner. I have not seen birds once it gets dark. That increased my curiosity. They were small birds with black and white feathers and were watching something keenly. I thought they may be those naughty birds who always reached home late and was worried that their mother will scold them for that. However, both the birds were not up to any mischief. On the contrary they were completely focused on something. Then I realized that they were intensely watching at the moths that were flying around the street light. By then it really got dark. In a flash one of the birds darted towards the light and had a couple of moths inside its beak. Then it was the turn of the other one. For a few minutes they continued their late-night hunting and once their stomach were full, flew away. By then it was almost night. What bothered me was the thought- have the natural resources became so scarce that even the birds have to work over time?

WAR

Majority of us will be aware of the unimaginable amount of loss we suffered due to the second World War. Millions lost their life; those who were alive lead a miserable life having lost their wealth and health; cities and villages were razed to ground; nature was destroyed in whatever way possible and as if these were not enough, we bared our vicious mind by dropping two atom bombs on innocent people, thus burning the very conscious of humanity (if they ever have one). It took decades for us to recover from the physical and mental damages the war inflicted on us.

 I always felt human kind will never think of a war again. It was not just the horrible experiences of the world war which made me think so. I was given to understand that science and spiritualism are gaining ground and they are promisingly injecting sense, sensibility and sensitivity into human mind. Science, I was told, was bringing people together. Every invention is towards that goal. While Spiritualism was helping us to nurse our wounds and be more benevolent.

However, the recent tendency of the nations to engage themselves in war for flimsy reasons have shaken my belief. Normally, the responsibility for war is forced upon the politicians or the rulers. That may seem to be the right way to look at it. Can we hold only the rulers responsible for these wars? Are we not, by remaining as spectators, not responsible for it? Why Science and spiritualism (I will also add Art to it) not able to rise as an alternative force thus nullifying the human need for war? Since human well-being is one of their important responsibilities, how can science, spiritualism and art remain silent and try to wiggle out of it by just making some feeble protests? The very purpose of Science, Spiritualism and Art should be to replace hatred with compassion. Their failure will be the failure of the human race.

Taking a step further, are we as individuals not responsible? We live at a time when even a cricket match between India and Pakistan is given the stature of a war. Is it enough if we read the details of the atrocities unleased and restrict our concern to a close group of people around? If this trend continues, the whole world will be devastated and that will completely damage the lives of the future generation. I think it is high time we discussed war seriously, among ourselves to start with, and consciously raise our voice against it. We need to say NO TO WAR loudly so that rulers will understand that they cannot fool us or distract us by creating wars and always cleverly using their brinkmanship.

As I was writing this, the news of a hospital with over five hundred patients being annihilated by a bomb came. It seems, the barbaric beast in us is at its devastating best. What is shocking is, even after such a horrendous act, we are discussing who is responsible for this inhuman attack. If we still have doubt, then the unpleasant truth is we- the human beings, are responsible for this heartless massacre. If we don’t take responsibility and make amends now, it will be too late.

 SUN

The other day, my neighbor, who is also a doctor, shared something extremely relevant and thought provoking with me. During his preparation for a lecture on the’ History of Medicine’ to students he came across this wonderful information. It is about a scientist who invented an extremely useful medicine for many of our diseases. However, even after inventing the same, he refused to get the patent for the same, thus denying himself the opportunity to become a multi-billionaire overnight.

Someone asked him,” You invented this medicine but have not claimed the patent for the same. So according to you the medicine belongs to whom?’

His response should teach us few lessons on integrity, simplicity and selflessness. He said,” I suppose it belongs to the people” and then he asked back a magnificent question,” Who has the patent for Sun?” We all are victims of the greed of the medical companies fleecing us for more and more money. With this one question he hints that medicines should be as affordable and available as sunlight and breath.

I was standing in the balcony, staring at the sun. Suddenly I realized that I am not staring at the sun, rather I am receiving the benevolence of  the UNPATENTED MEDICINE. I had my prescribed dose for the day before going inside.

 

വേരിന്റെ പ്രണയം

 

അഞ്ചാം നിലയിലെ സദാശിവൻ മാഷാണ്

അതാദ്യം കണ്ടത്,

ഫ്ലാറ്റിന്റെ വിരുന്നു മുറിയുടെ 

ചുമരിലൂടെ ഒരു വേര്

എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ നീണ്ടു പോകുന്നു.

വേരുകൾ മുകളിലേക്ക് വളരില്ലെന്ന് 

ബോട്ടണി സാറായ സദാശിവനറിയാം.

ആറാം നിലയിലെ സെബാസ്റ്റ്യനോട് കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് 

അവരുടെ ചുമരിലും വേരിറങ്ങിയതവർ കണ്ടത്.

ഇതെന്തൊരു അതിശയമെന്ന് സെബാസ്റ്റ്യന്റെ ഭാര്യ 

കുരിശു വരച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചു.

വിവരമറിഞ്ഞ് എല്ലാവരുമെത്തി.

ഏഴാം നിലയിൽ  താമസിക്കുന്നവരെ 

ആർക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു.

അവർ പലയിടത്തും, പലവിധത്തിലും 

വേരാഴ്ത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നവരാണെന്ന

ഒരു ശ്രുതി എവിടെയുമുണ്ടായിരുന്നു.

അതുകൊണ്ട്, ഏഴാനിലയുപേക്ഷിച്ച്

എല്ലാവരും മുകളിലെ നിലകളിലേക്ക് പോയി.

 

ഒടുവിലവർ വന്നെത്തിയത്

പതിമൂന്നാം നിലയിലെ എന്റെ ഫ്ലാറ്റിലാണ്.

അവിടെ ചുമരിൽ ഉറുമ്പരിച്ചതിന്റെ 

ഒരു നീണ്ട വരമാത്രം.

എന്നാൽ,

അന്വേഷണത്തിനൊടുവിൽ,

മുറി മോടി കൂട്ടാൻ

കുറച്ചു ദിവസം മുമ്പ് ഞാൻ വാങ്ങി, 

ജാലകപ്പടിയിൽ വെച്ച ചട്ടിയിൽ നിന്നാണ് വേരിറങ്ങിപ്പോയതെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ 

ഞാൻ " അയ്യപ്പാ" എന്നു വിളിച്ചു.

വളർച്ചയെല്ലാം ആപത്താണെന്നറിഞ്ഞ്

 പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു മേടിച്ച ചട്ടിയാണ്-

'ഇല്ല സർ,  ഇപ്പോൾ ഉള്ളതിൽ നിന്നുമെരിഞ്ചു പോലും വളരില്ലെന്നുറപ്പിൽ' .

എന്നാൽ വേരിന്റെ വളർച്ചയെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചോദിച്ചില്ല, 

അവർ പറഞ്ഞുമില്ല.

ആ വേരാണ്,  ഈ നിലകളൊക്കെ താണ്ടി

ഒന്നാം നിലയിലെ കൃഷ്ണൻ കുട്ടിയുടെ വീടും കടന്ന്

വീണ്ടും താഴോട്ടു പോയിരിക്കുന്നത്.

വേരോട്ടത്തിന് മറ്റ് ഉദ്ദേശങ്ങൾ ഉണ്ടോ എന്നറിയാൻ

 പോലീസും,

 വേരിന്റെ സഞ്ചാരത്തിലെ നിഗൂഡതയറിയാൻ  ഗവേഷകരുമെത്തി.

ഒരു അന്തി ചർച്ചയ്ക്ക് വഴിയുണ്ടോ എന്ന മോഹത്തിൽ 

കുറേപ്പേർ ഗെയ്റ്റിനു മുമ്പിൽ തടിച്ചു കൂടി.

വാച്ച് മേൻ യൂസഫ് പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും വെച്ച് കഥ പറഞ്ഞു.

അന്വേഷിച്ചിട്ടും, വേരിന്റെ പല ഭാഗങ്ങൾ വെട്ടി പരിശോധിച്ചിട്ടും ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല.

ഈ തിരക്കിനിടയിലാണ് 

കോണിപ്പടികൾ അടിച്ചു തുടയ്ക്കുന്ന നാണിത്തള്ള കയറി വന്നത് .

ബഹളം കേട്ടവർ അന്തിച്ചു, 

ചെടിച്ചട്ടിയ്ക്കരികിലേക്കു വന്ന്  

തെല്ലിട സൂക്ഷമമായി അതിനെ നോക്കി , 

ഞൊടിയിടയിൽ,

ഗതകാല സ്മൃതികളുടെ പാരസ്പര്യത്തിൽ അവരുടെ

കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി, 

നിവർന്ന്, ഒരു മന്ദഹാസത്തോടെയവർ പറഞ്ഞു, 

ഇതു പണ്ട് ഈ പറമ്പാകെ പടർന്നു നിന്ന 

ഒട്ടുമാവാണ്. 

പരിചിതമായ മണ്ണിന്റെ മണമേറ്റപ്പോൾ,

ഇതേതിടം എന്നറിയാൻ

അന്വേഷിച്ചിറങ്ങിയതാണ്.

വേരിന്റെയീ യാത്ര

വിത്തിന്റെയും മണ്ണിന്റെയും ദുരൂഹ പ്രണയം തിരഞ്ഞാണ്.

ലിഫ്റ്റിറങ്ങി പോകുമ്പോൾ

സദാശിവൻ മാഷ് പിറുപിറുത്തു,

പ്രകൃതിക്കു പോലുമിത്ര ആസക്തിയെങ്കിൽ

 നമ്മൾ മനുഷ്യരെന്തു ചെയ്യും?

Whispering School Verandahs

Today, I am back at the school after four decades,

Waiting for my mates to join and make merry.

In the lonely class room

Sitting on this empty back bench

I look through the windows

And see a rainbow spread against

The vastness of the sky

The cloud burst, memories pour in.

The first day, I walked into the school

With a quivering mind.

Someone held my hand and led me

To the class room-

The first touch of everlasting friendship!

From then onwards it has weaved,

The invisible thread of connectedness.

Someone opened the door of knowledge,

Alphabets were learned,

Books were read,

Charts were made,

Dreams were given wonderful colours.

Learning became a never ending process.

Atoms were split, frogs dissected

Chemical reacted, sums were

Added, subtracted, divided and multiplied

“Ten thousand we saw in a glance”

Of those daffodils.

Through the atlas the whole world

Became closer

Through binoculars the moon, stars

And sun became nearer

Centuries were excavated

Revolutions doused

Suddenly the whole world looked

Enchanting and varied.

Beyond all this, another life evolved

The friendship thickened, life brightened.

The homework was to be done together,

Lunch to be shared,

I got hurt when you were punished,

Films looked better when classes were bunked,

A glass of sherbath, a bar of ice cream

Were always meant for both.

Those strolls through the bylanes

Of the adjacent school

Those quick glances, eager responses…

Those books we read, hiding below the desks

The eagerness to enact those titillating stories….

Teachers who loved,

Teachers who scared,

Teachers who stood like beacon for years to come.

The speed in which the ball was bowled,

those special kicks which shook the net.

Below the almond tree there was always shade.

On the steps of the church there was always peace.

We quarreled, hated and loved each other.

We lived our life without any planning.

On the last day you sang,

“ life is all about parting and pain”

As the waves came to wash the shore, we wrote

“ Never will we part ways”.

We never thought we would part, still it happened.

Somewhere on the way our paths were shortened.

The exams were over, results declared

We can take further steps to future, we were told.

Little did we knew that life had different plans.

Like those rain drops which fell on the floor

We rolled into different directions.

Today sitting on this lonely back bench

I look through the window

The old almond tree spreads like a

Grandfather waiting for his children to return

The waves roll on to the shore, whispering sweet nothings.

The fleet of stairs on the church is ready

To accommodate everyone who comes back.

Then I saw you walking through the gates!!!!

Then another, an other, and an other

All were carrying school bags, full of memories

Suddenly the bell rang and we ran to the classes

The rooms are no more lonely, the benches are not empty

Let us take turns to open and share what we have brought

And recover those days and decades which we lost.

#schoollife #schoollife #school #memes #schooldays

#lastdayofschool #studentslife #school #schooldays #classmates #schoolmates #schoolfriends #schoollifememories #schoolife #schooldays 

#keralaforyou 

#stjoseph #almondtree #veranda

#whisper #nostalgia

#gettogether #party #friends #fun #celebration #friendship #goodtimes

The Book Smeller

 

Yesterday, after roaming around in the mall, I walked into the bookshop, as usual. I always wonder, how my every visit to this mall ends up at this bookshop.

It is not a big store and among all the branded showrooms which were decorated with all posh and pomp, this simple and non descriptive bookstore stands out like a sore thumb. The book store was empty. I always enjoyed the exclusivity at this place. I can take my time , walk through the stands and can skim and scan through each and every title available.

Normally my visit to this store is always uneventful. Hardly anyone will walk into the shop and after collecting my books I leave. But yesterday was slightly different and I had a strange experience.

As I was leafing through the latest edition of the book- "I am a troll", I saw a girl walking into the shop and on her t- shirt it was boldly written- Textovert. That was something new for me and I was staring at her. It took me a minute to realize that I was unwittingly glaring at the wrong place. As I hastily withdrew my glare, I saw her sneering at me. The introvert in me cringed.

Then I saw two guys, in their early twenties, hurrying into the bookstall. I was sure they walked in by mistake. Or, they must have given the food order at one of those food stalls and must have thought of spending the time here till their order is ready

One guy was wearing jeans and a black t- shirt and was in his chappals. The other guy also had jeans, but had a formal shirt and leather shoes. This guy walked towards the stand where all management books were kept. From his stride it was evident that he is a frequent visitor here. As he picked up some books I shifted my attention to the first guy. He was talking loudly to himself and he picked up one book from the stand and started smelling its pages. I was taken aback and stood there not able to move. He went to another stand and smelled another book and it continued! Initially I felt he was trying to capture the smell of the various food items, from the nearby stalls, which came wafting through the air. But he was least bothered by that smell and was devouring many books through his nostrils. 

Meanwhile, the other guy picked up some well known titles and was going through the blurb. Seeing me with some management books, he asked unhesitantly, my opinion about the books he picked up. Only then I realized that I was transfixed by the smelling spree of his friend. I woke up from the trance and helped him in selecting a few books. 

This guy looked like a lover of books and a good reader. The other guy was still smelling each n(b)ook and corner of the stall. I think he frightened the Textovert as I saw her walking out of the store in a hurry. I was wondering how both these guys- a book lover and a book smeller, became friends? 

The smeller was excited to see many books on his friends hands and he rushed towards him, picked up the book at the top, opened it and started smelling it. For a second, I even believed that by just smelling the book, he could fully understand the essence of that book.

I felt very uneasy and I paid the bill and ran out of the store. I went to the food court ,ordered a cold lime juice and tried to drown my strange experience by gulping it down. I could not get over it easily.

It was Francis Bacon who said, " Some books are to be tasted, some to be swallowed and few to be chewed and digested". Is there anyone who said, some books are to be smelled??!!

അമ്പിളിയെന്ന വെള്ളിയോടം

 

കഴിഞ്ഞാഴ്ച്ച റോട്ടറി ക്ലബിൽ "The importance of story telling" എന്ന വിഷയത്തെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു.

നമ്മുടെ ജീവിതം കലയിൽ നിന്നും ദൂരേയ്ക്ക് അകന്നു പോകുന്നു, അഥവാ നാം കലയ്ക്ക് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ വേണ്ടത്ര പ്രാധാന്യം നൽകുന്നില്ല എന്നാണ് ഞാൻ പറയാൻ ശ്രമിച്ച ഒരു ആശയം .

സ്വന്തം കുട്ടി കവിയാകാനോ ചിത്രകാരനാവാനോ ആഗ്രഹിച്ചാൽ നാമത് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കില്ല. ആദ്യം ഒരെഞ്ചിനിയർ ആവാൻ നോക്ക്, അതു കഴിഞ്ഞ് കവിയോ ചിത്രകാരനോ ഓക്കെ ആവാം എന്നാണ് നമ്മൾ അവരോട് പറയുക.

ടെക്നോളജിക്കും ശാസ്ത്രത്തിനും ഇന്നു നാം അമിത പ്രാധാന്യം നൽക്കുന്നുണ്ട്. അത് തെറ്റാണ് എന്നല്ല. എന്നാൽ അതോടൊപ്പം നമ്മുടെ കലാ ബോധവും വളർന്നിട്ടില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും സൗന്ദര്യങ്ങളും , മനസ്സിന്റെ ഉൾത്തുടിപ്പുകളും, മനുഷ്യന് മാത്രം സാദ്ധ്യമായ ഭാവനയും ഒഴിഞ്ഞു പോകും. അത് സംഭവിക്കാൻ നാം അനുവദിക്കരുത്.

സംസാരത്തിനിടയിൽ, ഭാഷയുടെ ഉപയോഗം കുറഞ്ഞു വരുന്നതിലെ ആശങ്ക ഞാൻ പങ്കുവെച്ചു. ആശാന്റെ പദ്യകൃതികൾ വായിക്കുമ്പോൾ പകുതിയിലധികം വാക്കുകളും എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല. അത്ര ശുഷ്ക്കമായി കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് എന്റെ ഭാഷാ ജ്ഞാനം.

സംസാരത്തിൽ, ചന്ദ്രനിൽ പേടകം ഇറക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചു. അത് സാദ്ധ്യമാക്കുന്ന വിധത്തിൽ നമ്മുടെ സാങ്കേതികമായ അറിവ് വികസിച്ചത് അഭിനന്ദനാർഹം തന്നെ. എന്നാൽ അതെ സമയം ചന്ദ്രൻ എന്ന അതി മനോഹരമായ കാവ്യ ബിംബത്തെ നാം മറക്കരുത്.

യാദൃച്ഛികമായിട്ടാണ് ഞാൻ ആശാന്റെ ചില വരികൾ വായിച്ചത്. ഞാൻ പറയാൻ ശ്രമിച്ചത് ആശാൻ അതി മനോഹരമായി പറഞ്ഞു വെച്ചിരിക്കുന്നു. അത് നിങ്ങളുമായി പങ്കു വെക്കാൻ ആണ് ഈ കുറിപ്പ്.

" ഈ വല്ലിയിൽ നിന്നു ചെമ്മേ - പൂക്കൾ

പോവുന്നിതാ പറന്നമ്മേ!

തെറ്റീ ! നിനക്കുണ്ണി ചൊല്ലാം - നൽപൂ-

മ്പാറ്റകളല്ലേയിതെല്ലാം ."

പൂമ്പാറ്റകളെ കണ്ട് പൂക്കൾ പറന്നു പോവുകയാണ് എന്നു തോന്നിയ ഉണ്ണിക്ക് അമ്മ ലളിതമായ ഒരു പ്രപഞ്ച സത്യം പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന മനോഹരമായ രണ്ടു വരികളാണ് ഇത്. ഉണ്ണി വലുതായി അതിന്റെ ശാസ്ത്രീയമായ ആഴങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടാവാം. പക്ഷെ ആ അറിവിന് അമ്മയുടെ ഈ രണ്ടു വരികളുടെ ചാരുത ഉണ്ടാവില്ല, ഉറപ്പ്.

ആകാശത്ത് അമ്പിളിയെ കണ്ട കുട്ടി അത്ഭുതപ്പെടുന്നു

"തുമ്പപ്പൂവിലും തൂമയെഴും

നിലാ-

വൻപിൽത്തുവിക്കൊണ്ടാകാശവീഥിയിൽ

അമ്പിളി പൊങ്ങി നിൽക്കുന്നിതാ മര-

ക്കൊമ്പിന്മേൽ നിന്നു കോലോളം ദൂരത്തിൽ

വെള്ള മേഘശകലങ്ങളാം നുര-

തള്ളിച്ചു കൊണ്ടു ദേവകൾ വിണ്ണാകും

വെള്ളത്തിൽ വിളയാടിത്തുഴഞ്ഞുപോം

വെള്ളിയോടമിതെന്നു തോന്നീടുന്നു !"

എന്തൊരു മനോഹരമായ ഭാവന! വിണ്ണാകുന്ന വെള്ളത്തിൽ ദേവകൾ തുഴയുന്ന വെള്ളിയോടമാണ് അമ്പിളി അവന്. അവന്റെ ഭാവന വീണ്ടും വളരുന്നുണ്ട്.

" വട്ടം നന്നല്ലിതീവണ്ണമോടിയാൽ

മുട്ടുമേ ചെന്നക്കു ന്നിന്മുകളിൽ നീ;

ഒട്ടു നിൽക്കങ്ങു വന്നൊന്നു നിന്മേനി

തൊട്ടിടാനും കൊതിയെ നിക്കോമനേ.

എന്നു കൈ പൊക്കിയോടിനാനുന്മുഖൻ

കുന്നേറാനൊരു സാഹസി ബാലകൻ,

ചെന്നു പിന്നിൽ ഗൃഹപാഠകാലമാ-

യെന്നു ജ്യേഷ്ഠൻ തടഞ്ഞു ഞെട്ടും വരെ "

അമ്പിളി മലമുകളിൽ ചെന്ന് മുട്ടി നിൽക്കുമ്പോൾ അതിനെ പിടിക്കാൻ ഓടുന്ന ബാലനെയാണ്, ഗൃഹപാഠത്തിന് സമയമായി എന്നു പറഞ്ഞ് ഏട്ടൻ തിരികെ വിളിച്ചു കൊണ്ടു പോകുന്നത്. ഗൃഹപാഠം ചെയ്യാനുള്ള ഈ തിരിച്ചു വിളികൾ നമ്മുടെ കലാ ഹൃദയത്തിന് എത്രമാത്രം ദോഷം ചെയ്യുന്നുണ്ട് എന്നു നാം അറിയുന്നില്ല.

ആ ഗൃഹപാഠം പഠിച്ച് അവൻ ചന്ദ്രനിലേക്ക് പേടകങ്ങൾ അയക്കുന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞൻ ആകുമായിരിക്കും. എന്നാൽ അതെ സമയം, കുന്നിൻ മുകളിലിൽ നിന്നും ചന്ദ്രനെ പിടിക്കാൻ വെമ്പുന്ന, ഗഗന സാഗരത്തിൽ അമ്പിളിയുടെ വെള്ളിയോടം തുഴയാൻ കൊതിക്കുന്ന ഒരു കവിയെയാവും ആ ഗൃഹപാഠം കൊണ്ട് നമുക്ക് നഷ്ടമാകുന്നത്.

ചന്ദ്രനിൽ പേടകം ഇറങ്ങി എന്നു കേട്ടപ്പോൾ തോന്നിയ അഭിമാനത്തെക്കാൾ കൂടുതൽ ആനന്ദം ഈ വരികൾ വായിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നിയത് എന്റെ മനസ്സിലെ കവിത വറ്റാത്തതു കൊണ്ടാണ്. വരും കാലങ്ങളിൽ ഇവിടെ നിന്നും അന്യ ഗ്രഹങ്ങളിലേക്ക് ചേക്കേറേണ്ടി വന്നാലും , കൈയിൽ ഒരു കവിതാ പുസ്തകം കരുതണം എന്നാണ് എന്റെ മോഹം. ശാസ്ത്രം ചെന്നെത്തുന്നതിന് എത്രയോ മുമ്പ് ഒരു കവിഹൃദയം ആ വെള്ളിയോടത്തിൽ ചെന്നെത്തിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് നമ്മൾ മറക്കരുത്.

കുഞ്ഞി വായിലെ ലോകം

ആകുലമായ വാർത്തകൾ ചുറ്റിലും,

മതവും, മാംസവും, മതിലും രണ്ടു തട്ടിലാക്കിയവർ

കോറിയിടുന്ന ആസുര ചിത്രങ്ങൾ .

 മഹാവ്യാധിയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയവർ .

പ്രളയത്തിൽ മാത്രം ഒന്നിക്കുന്നവർ.

വയ്യാ, ഒരു പുറത്തിനപ്പുറം വായിക്കുവാൻ, പത്രത്താളിൽ നിന്നും തലയുയർത്തി നോക്കുമ്പോൾ കണ്ടു അടുത്ത വീട്ടിലെ രണ്ടവയസ്സുകാരി മുറ്റത്തോടി കളിക്കുന്നു.

കുറുമ്പിയാണവൾ

കുസ്യതിക്ക് കാൽതളയിട്ട വൾ

ചിന്തയിൽ ഇനിയും കറ പുരളാത്തോൾ

ആനാകുലമായി കുലുങ്ങി ചിരിപ്പവൾ

വെറുതെ വിളിച്ചാൽ ഓടിയെത്തും

അവൾക്കില്ലയതിരുകൾ,

പൂക്കൾ നുള്ളിയും

പൂമ്പാറ്റകളെ തൊട്ടും

അവൾ പാറി നടക്കും

അടുക്കള മണം കേട്ടാൽ അവളിങ്ങോട്ടെത്തും 

അയലത്തെ കിങ്ങിണ്ണി പൂച്ച കരഞ്ഞാലങ്ങോട്ടോടും

അടുത്ത വീട്ടിലെ ചേച്ചിക്കും ചേട്ടനുമൊപ്പം മഴയത്ത് കടലാസ്സ് തോണികളിറക്കും.

കാത്തിരിക്കാറുണ്ട് ഞങ്ങളവളെ,

അവൾക്കായ് തുറന്നിടും വാതിലുകളെപ്പോഴും,

കുഞ്ഞിച്ചെരുപ്പിന്റെ കീ കീ ഒച്ചയ്ക്കായ് കാതോർക്കും,

കൂട്ടിലെ സ്ഫടിക ഭരണിയിൽ മധുരങ്ങൾ കരുതും,

അവളുടെ ചിരിയും കൊഞ്ചലും ഉള്ളുണർത്തും,

അവളിലൂടെ ഭാവിയുടെ പാൽനിലാവു കാണും

എന്നാൽ , ഇന്നലെ മുറ്റത്തു കളിക്കുമ്പോൾ അവൾ വാരി വിഴുങ്ങിയ ഒരു പിടി മണ്ണു മാറ്റുവാനവളുടെ

കുഞ്ഞി വായ പിളർന്നപ്പോൾ കണ്ടു,

നാം ഒന്നല്ലെന്നു പറഞ്ഞാർത്തും കയർത്തുമാ യുധമേറ്റിയോർ തീർത്ത

രണനദികൾക്കിടയിൽ, അറുത്തു വാങ്ങിയ പെരുവിരൽ പോലെ വല്ലാതെ

ചുരുങ്ങിപ്പോയ, ചോരയുറഞ്ഞ മണ്ണിൽ കുരുങ്ങിയ ഒരു മഹാരാജ്യം.

ഉൾവാതിൽ

 

ഉൾവാതിലിന് വല്ലാത്ത ഞെരുക്കം.

തുറക്കാനുമടയ്ക്കാനും ബലം.

എണ്ണയിട്ടു, വിജാഗിരി മാറ്റി

എന്നിട്ടും, തുറക്കുമ്പോൾ

അത് പ്രതിഷേധിച്ചു.

"എപ്പോഴുമുള്ളിൽ തന്നെ

 അടച്ചിരുന്നിട്ടാണ്.

ഇടയ്ക്കെങ്കിലും തുറക്കണം

നാലാളെ വിളിച്ചകത്തു കയറ്റണം", വിദഗ്ധൻ പറഞ്ഞിട്ടും മനസ്സനുവദിച്ചില്ല.

ഒടുവിൽ,  തുറക്കാതെ തുരുമ്പിച്ചയുള്ളം മാറ്റിവെച്ചു.

പുതിയ സാങ്കേതിക വിദ്യയാണ്.

തുറന്നിട്ടാൽ താനെയടയും

താക്കോൽ എപ്പോഴും കൈയിൽ വേണം.

ഇന്ന്,മഴ കണ്ട ആഹ്ളാദത്തിൽ

വാതിൽ തുറന്നിറങ്ങി

താക്കോൽ മറന്നു

വാതിലടഞ്ഞു

എന്നിൽ നിന്നും ഞാനും

പുറത്തായി

മഴയത്ത്

 മഴയത്ത്

ഉൾച്ചൂടിന്റെ പുതപ്പിൽ

മൂടി പുണർന്നു കിടക്കണം

കട്ടിലിനോരത്തെ 

ജാലകച്ചില്ല തുറക്കണം

മഴ തഴുകിയുണർത്തിയ

ഇലച്ചാർത്തുകൾ കാണണം

ഇണതേടി പറന്നൊരു

പക്ഷിയുപേക്ഷിച്ചു

പോയ, കുതിർന്ന

ഒരു തൂവൽ തേടണം

എന്നോയടഞ്ഞുപ്പോയ

ഈ ചെപ്പിലേക്കോർമ്മയുടെ

മഞ്ചാടിമണി വീഴണം

ഇറയത്തിറ്റു വീഴും

മഴത്തുള്ളിതൻ താളത്തിൽ

മോഹിച്ചൊരാൾ വരുന്നതിൻ

പദസ്വനം കേൾക്കണം

ആകാശമാകെ നിറഞ്ഞ

ഘനശ്യാമ ഭംഗിയിൽ

മനസ്സിൽ ഒളിച്ചു വെച്ച

മയിൽപ്പീലികളൊക്കെ വിരിയണം

കരളിലൊളിപ്പിച്ച കനവുകളൊക്കെ

കനലായ് എരിയണം

ഉൾത്താപത്തിലാണ്ട്

മയങ്ങിയുണരും വിയർപ്പിൽ

പ്രണയത്തിന്റെ സൗഗന്ധിക

സൗരഭമുണ്ടാവണം

മാങ്കോസ്റ്റീൻ ക്ലബ്

 

 

ഈ അനുഭവം പങ്കുവെയ്ക്കാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ല. സംഗീതവും സിനിമയും നെഞ്ചേറ്റി നടക്കുന്ന ഒരു പറ്റം ചെറു ബാല്യക്കാരുടെ കൂട്ടായ്മയാണ് മാങ്കോസ്റ്റീൻ. കഴിഞ്ഞ മൂന്നു വർഷത്തിൽ അവർ കുറച്ച് മ്യൂസിക്കൽ വീഡിയോകളും, ഹ്രസ്വ സിനിമകളുമൊക്കെ ചെയ്തു. വളരെ സമകാലീന പ്രസക്തിയുള്ള വിഷയങ്ങളാണ് അവർ തിരഞ്ഞെടുക്കുക. അവരുടെ എല്ലാ വർക്കുകളുടെയും നൈതികതയും, ആത്മാർത്ഥയും, രാഷ്ട്രീയവും, ക്രിയത്മകതയും , സുതാര്യതയും എന്നെ ആകർഷിച്ചിട്ടുണ്ട്.

അവരുടെ കൂട്ടത്തിലെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്തിന്റെ മകനാണ്. പത്താം ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അവനിൽ സിനിമാ ഭ്രമം ആവേശിച്ചത്. സാമ്പ്രദായികമായ വിദ്യാഭ്യാസം വേണ്ടെന്നു വെച്ച് അവൻ സിനിമയുടെ വഴിയിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ അവന്റെ അച്ഛൻ അനുഭവിച്ച ആധി ഞാൻ അടുത്തു നിന്നറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. മക്കൾ ഉയർച്ചയുടെ പടവുകൾ പടിപടിയായി കയറി പോകണമെന്ന ആധുനിക കാല സമവാക്യവുമായി ചേർന്നു പോകുന്നതായിരുന്നില്ല ആ തീരുമാനം. സാമ്പത്തികമോ സാമൂഹികമോ ആയ ഒരു സുരക്ഷയും ഉറപ്പു നൽക്കാത്ത മേഖലയാണ് സിനിമ . അവിടെ ചുവടുറപ്പിക്കുക എളുപ്പമല്ല. അവൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ട വഴിയിലൂടെ നടക്കട്ടെ എന്ന് സുഹൃത്തിനോട് പറയുമ്പോഴും ഉള്ളിൽ ഭയവും അരക്ഷിതത്വവും ഉണ്ടായിരുന്നു. സുഹൃത്തും സിനിമാ ഭ്രാന്തനായതുകൊണ്ട് തീരുമാനമെടുക്കാൻ വലിയ പ്രയാസമുണ്ടായില്ല.

ഇങ്ങനെ വ്യത്യസ്തമായ വഴിയെ പോകണമെന്നു ശാഠ്യം പിടിച്ച പല സുഹൃത്തുക്കളുടെ മക്കളും പാതിവഴിയിൽ പകച്ച് എവിടെയുമെത്താതെ ലക്ഷ്യമറ്റവരായതിന്റെ അനേകം അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവരുടെ ആഗ്രഹത്തിന്റെ തീവ്രതയും, അവർ എത്തിച്ചേരുന്ന കൂട്ടായ്മകളുടെ ക്രിയാത്മകതയും അവരുടെ വളർച്ചയിൽ വലിയ പങ്കു വഹിക്കുന്നു എന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

പ്രത്യുഷ് സംവിധാനം ചെയ്ത ചില ഹ്രസ്വ സിനിമയിൽ നിന്നും പ്രത്യുഷിന്റെ സിനിമയോടുള്ള പ്രണയം ഞാനറിഞ്ഞിരുന്നു. പ്രത്യുഷ് ഭാഗമായ മാക്കോസ്റ്റീൻ എന്ന ഈ കൂട്ടായ്മയെ കുറിച്ച് സുഹൃത്താണ് പറഞ്ഞത്. അവരുടെ ചില ഷോർട്ട് ഫിലിംസ് കണ്ടപ്പോൾ വലിയ പ്രതീക്ഷയും തോന്നി.

മാങ്കോസ്റ്റീൻ ക്ലബിന്റെ മൂന്നാം വാർഷികവും, അവരുടെ പുതിയ ഹ്രസ്വ സിനിമയായ" കാതലോര"ത്തിന്റെ റിലീസും ആഘോഷിക്കുന്ന ചടങ്ങിലേക്ക് അവിചാരിതമായാണ് ഞാൻ എത്തുന്നത്. കോഴിക്കോട് ബീച്ചിലുള്ള തക്കാര ഹോട്ടലിന്റെ പിറകലുള്ള ഹാളിലാണ് പരിപാടി. ഞാൻ ഒരല്പം മുമ്പെത്തി. ഹാളിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ഞാനൊന്ന് അമ്പരന്നു. യൗവനതീക്ഷണമായ ഊർജ്ജം പ്രസരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ. മുടി വളർത്തിയവർ, അത് കെട്ടിവെച്ചവർ, താടി നീട്ടിയവർ, അലസമായ വസ്ത്രം ധരിച്ചവർ, ഉറക്കെ സംസാരിച്ചും, ചിരിച്ചും പരസ്പരം കെട്ടിപിടിക്കുന്നവർ. അവർക്കിടയിൽ തല നരച്ച ഞാനും. ഒട്ടും പരിചിതമല്ലാത്ത ഒരിടത്തിൽ ചെന്നു പെട്ടപ്പോൾ ഞാൻ പകച്ചു. പ്രത്യുഷ് വന്ന് കെട്ടി പിടിച്ചാണ് എന്നെ അകത്തേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ടു പോയത്. ആ സ്പർശത്തിലെ ഊഷ്മളത ഹൃദയത്തെ തൊട്ടു.

നൂറുകണക്കിന് ചെറുപ്പക്കാർ അവിടെ ഒത്തു കൂടിയിരുന്നു. തീർത്തും അനാർഭാടമായ സജ്ജീകരണങ്ങൾ. അനൗപചാരികമായ ചടങ്ങുകൾ. ക്ലബിലെ ഒന്നു രണ്ടു പേർ അവരുടെ പ്രവർത്തനത്തെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. കൃത്യം ഏഴു മണിക്ക് സിനിമ പ്രകാശിപ്പിച്ചു. സ്വവർഗ പ്രണയത്തിന്റെ ആത്മാവ് ഒപ്പിയെടുത്ത ഒരു കൊച്ചു ദൃശ്യ കവിത. അതിന്റെ അണിയറ പ്രവർത്തകരൊക്കെ വളരെ വികാരാധീതരായി സംസാരിച്ചു. അവരുടെ സംസാരത്തിലെ ആത്മാർത്ഥത എന്നെ വല്ലാതെ സ്പർശിച്ചു. ഒട്ടും ജാഡയില്ലാത്ത ഹൃദയ ഭാഷ. എങ്കിലും അതിൽ അവരുടെ കഴിവിനെ കുറിച്ചുള്ള വിശ്വാസം പ്രകടമായിരുന്നു. സിനിമ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരും പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ആഹ്ലാദം പങ്കിടുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി. അപൂർവമായി ലഭിക്കുന്ന ജൈവവാസനകളെയും ക്രിയാത്മകതയേയും അഭിനന്ദിക്കാനും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനും അവർ കാണിക്കുന്ന സത്യസന്ധതയിൽ ഞാൻ പുതിയ തലമുറയുടെ സൗവർണ രശ്മികൾ വിടരുന്നത് കണ്ടു. സ്നേഹത്തിന്റെയും കരുതലിന്റെയും അദൃശ്യമായ ഒരിഴ അവിടെ കൂടിയിരുന്ന എല്ലാവരേയും കോർത്തിണക്കിയ പോലെ തോന്നി. പങ്കുവെയ്ക്കലിനു ശേഷം അവർ തന്നെ എഴുതി ചിട്ടപ്പെടുത്തിയ കുറെ പാട്ടുകൾ അവർ പാടി. ആർദ്രവും ആഴവുമുള്ള വരികൾ. ലളിതമായ സംഗീതം. ഹൃദയത്തിൽ തൊടുന്ന താളരാഗലയം. സത്യമായും എനിക്കവരെ കുറിച്ച് വലിയ അഭിമാനം തോന്നി. ഈ ചെറുപ്രായത്തിൽ തന്നെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ക്രിയാത്മകതയ്ക്ക് പലതരത്തിൽ രൂപം നൽകാൻ അവർക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട് എന്നത് ചെറിയ നേട്ടമല്ല.

അവരുടെ ഈ പ്രായത്തിൽ എനിക്കൊക്കെ നഷ്ടമായത് ഇത്തരമൊരു കൂട്ടായ്മയാണ് എന്ന് അവർക്കിടയിൽ ഇരുന്നപ്പോൾ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എല്ലാ രംഗത്തിലും പെട്ട ആളുകളും അവരുടെ കൂട്ടായ്മയുടെ ഭാഗമാണ് എന്നതാണ് ഈ ക്ലബിന്റെ സവിശേഷത. അവർക്കിടയിൽ തന്നെ കഥാകൃത്തും, സംവിധായകനും, ഛായാഗ്രാഹകനും, ഗാനരചയിതാവും, സംഗീത സംവിധായകനും, വസ്ത്രാലങ്കാര വിദഗ്ധരും, പാട്ടുകാരനുമൊക്കെയുണ്ട്. ഇവരുടെ കൂട്ടായ പരിശ്രമത്തിൽ നിന്നാണ് ഓരോ വർക്കും പിറവിയെടുക്കുന്നത്. ഇവരുടെ ചിന്തയുടെയും, രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയും, ഭാവനയുടെയും മനോഹരമായ ഒരു സമ്മേളനം ഇവർ അണിയിച്ചൊരുക്കുന്ന ഓരോ ആൽബത്തിലും പ്രകടമാണ്.

 

പ്രത്യൂഷിന്റെ പല ചിത്രങ്ങളിൽ നിന്നും അവനിലെ സംവിധായകനെ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ പക്വമായി വരുന്ന അവനിലെ കലാകാരനെ കൂടുതൽ മിനുക്കിയെടുക്കാൻ ഈ കൂട്ടായ്മക്കു കഴിഞ്ഞു എന്ന് എനിക്കന്നു മനസ്സിലായി. പരസ്പരം ഊർജ്ജവും പ്രോത്സാഹനവും പകർന്ന് ഓരോ വ്യക്തിയിലേയും കലാകാരനെ കൂടുതൽ പൊലിപ്പിച്ചെടുക്കാൻ മാങ്കോസ്റ്റീൻ ക്ലബിന് കഴിയുന്നുണ്ട് എന്ന് നിസ്സംശയം പറയാൻ കഴിയും.

മറ്റൊരു പ്രധാന കാര്യം അന്നവിടെ കൂടിയവരിൽ ആരും തന്നെ മദ്യത്തിന്റെ യോ മറ്റു ലഹരി വസ്തുക്കളുടെയോ സ്വാധീനത്തിൽ ആയിരുന്നില്ല എന്നതാണ്. നാലാൾ കൂടുന്നിടത്ത് മദ്യത്തിന്റെ അഥവാ ലഹരിയുടെ സാന്നിധ്യം അനിവാര്യമായ ഒരു കാലത്താണ് ഇവർ വ്യത്യസ്തരാവുന്നത്. അവരുടെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങളിൽ അവരത് ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടാവാം. എന്നാൽ, ഇത്തരം ഒരു പരിപാടിക്ക് ഇന്ധനമാവാൻ ലഹരി വേണ്ട എന്ന തീരുമാനം അഭിനന്ദനം അർഹിക്കുന്നു. സിരകളിൽ സിനിമയും സംഗീതവും ഒഴുകുന്നവർക്ക് മറ്റു ലഹരിയുടെ ആവശ്യമുണ്ടാവില്ല.

ഞാനിത് എഴുതാനുള്ള കാരണങ്ങൾ ചിലതാണ്. ഒന്ന്,നിങ്ങളുടെ മക്കൾ കലയുടെ പാതയിലേക്ക് പോകാൻ താത്പര്യം കാണിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അവരെ തീർത്തും നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തരുത്. അവർക്ക് ആ കലയോട് തീവ്രമായ മോഹവും അവർക്കു ചുറ്റും സമാന ചിന്തയുള്ള സുഹൃത്തുക്കളും ഉണ്ടെങ്കിൽ അവർക്ക് ആ രംഗത്ത് വിജയിക്കാനാവും.

രണ്ട്, മയക്കുമരുന്നിന്റെയും മദ്യത്തിന്റെയും പിടിയിലമരുന്ന പുതിയ തലമുറയെ കുറിച്ച് ആശങ്കപ്പെടുമ്പോൾ അത്തരം പ്രലോഭനങ്ങളെ അവഗണിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഇതു പോലെയുള്ള ചെറുപ്പക്കാരെ കാണാതെ പോകരുത്. ഇവർ, മറ്റുള്ളവരുമായി പങ്കുവെയ്ക്കാവുന്ന നല്ല ഉദാഹരണമാണ്.

മൂന്ന്, മക്കൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന വഴിയിലൂടെ , അവർക്കൊപ്പം ഒരല്പ ദൂരം മാതാപിതാക്കളും നടന്നാൽ, അവർ വഴി തെറ്റാതിരിക്കാൻ അത് ഒരു വലിയ പരിതി വരെ സഹായിക്കും.

നാല്, ക്രിയാത്മകത മനസ്സിലുള്ളവർ ഒത്തു ചേർന്നാൽ അവർക്ക് മനോഹരമായ കലാരൂപങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാനാവും

അഞ്ച് , ഇങ്ങിനെയും ഒരു കൂട്ടം ചെറുപ്പക്കാർ സമൂഹത്തിൽ ഉണ്ടെന്ന് ഉറക്കെ പറയേണ്ടത് കാലത്തിന്റെ ഒരാവശ്യമാണ്.

മാങ്കോസ്റ്റീൻ മരത്തിനെ വിഖ്യാതമാക്കിയത് ബേപ്പൂർ സുൽത്താനാണ്. അദ്ദേഹത്തെ പോലെ തന്നെ, മറ്റൊരു മാങ്കോസ്റ്റീന്റെ മരത്തണലിൽ ഇരുന്ന് വലിയൊരു ദുനിയാവ് സ്വപ്നം കാണുന്നവരാണ് ഈ ചെറുപ്പക്കാർ. ഒന്നും ഒന്നും കൂട്ടി ഇമ്മിണി വല്ല്യൊരു ഒന്ന് ഉണ്ടാക്കാനാണ് ഇവർ ശ്രമിക്കുന്നത്.

വാണിജ്യ ലോകത്തെ വർഷാവസാന കണക്കെടുപ്പിൽ ചിലപ്പോൾ ഇവരുടെ ബാലൻസ് ഷീറ്റ് ടാലി ആയില്ല എന്നു വരാം. എന്നാൽ ഇവരുടെ ഏറ്റവും പുതിയ ഷോർട്ട് ഫിലിമായ " കാതലോരം" രണ്ടാഴ്ച കൊണ്ട് അമ്പതിനായിരത്തിലധികം ആളുകൾ കണ്ടു എന്നത് പ്രതീക്ഷ നൽകുന്നു. മാങ്കോസ്റ്റീൻ ക്ലബിന്റെ തരുശാഖകളിൽ ഇനിയും വസന്തത്തിന്റെ തളിരിലകൾ നിറയട്ടെ.