New year thoughts

 

 

New Year

Tomorrow we will change the calendar. The number of months, weeks and days will remain the same. So, what will be different? Let us make some changes by:

Making:

Monday into WON the day

Tuesday to AMUSEDAY

Wednesday to WELLNESS  day

Thursday to THIRST( for anything) day

Friday to FREE day

Saturday to MASTER the day

Sunday to a SUNNY day.

 

Books

This year again I could read 150 books. Some of them were amazing, some average and some bad.  Will start 2024 with Jon Fosse, who got this year's Nobel Prize for literature, and Paul Lynch who got the Booker Prize. Few good books can illuminate your whole year. So, I wish all of you could read at least a few meaningful books this year.

 

The lame dog

In our housing society there is a lady who is paralyzed from waist down. Still, she drives a four-wheel scooter and manages most of the things on a wheel chair and I have always found her cheerful. She and her husband have a dog, who has only three legs. They take the dog out thrice a day. Either her husband will take it or she will take it in her scooter. If the husband is taking it, the dog will limp on its three legs, but with full of energy and enthusiasm.

 What really caught my attention is, there are two stray dogs in the society who will be waiting for this dog to come out every day. Generally, the guards won't allow stray dogs in our society. But these two dogs are always allowed. These two dogs will be waiting outside for the other dog to come out. The moment it is out they will rush towards it and for many minutes there is a display of pure love among them. They will cuddle, hug, rub each other's body, wag their tails and do whatever they could to show how concerned they are with that lame dog. The owner will allow them to carry on for a few minutes. The stray dogs will accompany the dog till the gate. Once the lame dog is outside the gate, both the dogs will come back and wait near the flat again. At every sound they will get up and confirm whether their friend is back or not. They will be eagerly waiting for the lame dog to come back. The moment they see him from afar, they will rush and it is time for another round of displaying love and affection.

 I always wonder what makes them bond so closely and what can be the reason for such intense love. In fact, it is contagious because after watching it for a few minutes I also feel happy and positive for the whole day. In those few minutes, I feel, they elevate happiness to ecstasy or rather blissfulness. I wish the new year will bring in such blissful moments to everyone’s life.

 

Hospital

Last week my son got admitted in hospital at Delhi due to some infection. We all know, today hospitals look more like five-star hotels. This one was not different.

The couple of days we stayed there gave us sour experience. The nurses were courteous and obliging. But I felt it was more out of training than their natural self. I was not expecting a ' Lady with a lamp'. However, that warmth was missing.

They have almost all equipment’s which could help doctors to get their diagnosis easy. Still, they were struggling to get to the real cause of his disease and in the process ended up doing so many tests.

I met two types of doctors there. We were sharing the room with another patient and his doctor always came early in the morning, wished him a good morning, explained the situation, clearly described his course of action, and while being strict on many aspects, gave a lot of comfort to the patient. On the other hand, our doctor was irregular, incoherent, inarticulate and looked confused many times.  With all due respect to the doctors, it felt he was more focused on the commercial part than the treatment as such.

 In short, the couple of days stay was not comfortable for any of us. We know hospitals need a lot of money to maintain their infrastructure and provide all facilities. But that should not make them consider every patient as a source of income. I fear, in the age of artificial intelligence, the processes are becoming more artificial. The warmth was really missing. Hospital should not be a place for treatment alone. It should provide comfort and confidence to every patient who walks in. I really wish that they bring in a bit more of humane and natural elements into their purely commercial minded systems.

 

Demolishing my own school

 

My primary school was just across the road from where we stayed. It was a modest building with a long hall. Class rooms were separated by thin wooden partitions. The walls were weak, but neatly painted. The floor was cemented, but not polished. The roof was covered by asbestos sheet.

But I never felt these shortcomings during my four years, initially. These inconveniences were superbly compensated by the excellent learning atmosphere created in the school. The teachers, except for ( yes you guessed it right) the math teacher, were loving, caring and knowledgeable. The Head Mistress was very calm and wise. She taught us all the etiquettes which are still useful. The art teacher was a wonderful singer and she exposed us to various forms of art. We even got opportunity to showcase many of them at All India Radio. Though we had a very small playground, we were encouraged to spend as much time as possible for physical activities. During annual sports we competed fiercely among ourselves. The Bal Vihar classes were a treasure of wisdom, where, thorough stories, we were taught the fundamental values and morals of life. In short, those four years made our minds so fertile for the seeds to be sown for our future life.

 One major drawback was the school not having the required recognition and on the last year the students had to go to another school, get ourselves registered there and then appear for the exams. During those days, since such things were common, it was not considered as a disadvantage.

During the last year, I was the school leader. Since we had around thirty students in the whole school, there was nothing much for the school leader to do. One privilege I had was the responsibility to monitor the morning and evening assemblies. Still, being the school leader was an honor.

It can be quiet shocking to know that in spite of me loving the school and being grateful to whatever it provided me, I felt like demolishing it towards the end.

We were in the month of November and since we had to leave the school by January, the classes were almost over. It was during that time that a strange idea came into my mind. For reasons unknown, I started hating my school. I felt they had not done enough for us. The infrastructure was not adequate and even after many years they were not able to get the recognition. Because of that we are forced to go to another school and spend the remaining days in unfriendly and challenging conditions. At that time the fourth standard exams were important for further studies.

To my amazement I found all my love and respect for the school turning into a kind of hatred. I shared the feelings with my friends and they also supported my views. It did not take much time for my mind to get corrupted. Despite the values and the morals the school tried to inculcate in me, my mind wandered into muddy shores. That is when me, along with my friends, decided to demolish the school. We knew we could not do much but wanted to do whatever we can within our limits. Thus, we decided to focus on one particular wall and kick that wall as much as possible whenever we got time. So, those who supported the idea started kicking the wall whenever we were free. We used to run towards the wall and kick it with full force. We thought, with our constant efforts we could at least make a dent. We were confident that if we could make one hole on the wall the whole school will collapse.

Our unbounded enthusiasm continued till the time we were caught red handed by the Head Mistress. She asked only me to accompany her to the office.

When she asked why I did it, I was not having a proper answer.

Do you hate the school so much? She asked. I was dumbfounded and even could of think of a valid reason for the hatred.

Then the Head Mistress gave me some pearls of wisdom, which I till treasure.

She said, “I have few things to tell you which I hope you will keep in mind throughout your life. 1) If you don’t like something or feel something is not adequate enough, don’t try to destroy or demolish it. Instead, try to build something which you feel is appropriate. 2) I know others are also partners of the crime but called only you because you are the leader. By being the leader, you are representing the whole school, with all its values and morals. So, when you make a mistake, you are not letting yourself down, but the whole school. 3) Since you are the leader, you have to accept the punishment.”

She removed me as the school leader with immediate effect and asked me to stand in front of the assembly so that the whole school will be aware of the mistake I made.

Why mind got corrupted so fast is still a mystery for me. However, that day I realized how easy it is to smudge even the purest of minds. Like a drop of ink dropped into a glass of water, it spread throughout my thoughts, making me extremely vulnerable.

Since then, I have met many leaders in my life and have read and known a lot about leadership. Nevertheless, I am yet to meet a leader who accepted the responsibility of a mistake he or she made and stepped down from the position he is holding or the privilege he is enjoying. I am yet to meet a leader being severely punished for his or her destructive and thoughts and ideas. I am yet to see a leader made to stand in front of the citizen, with his head hanging with shame for the mistake he did.

I think what we need is a lot of such calm, wise and powerful headmistresses.

മരുഭൂമി

 

അടുപ്പെരിയാത്ത അടുക്കളകൾ

രാവിലെ നടത്തം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ ഗേറ്റിലെ പാറാവുകാരൻ വിഷണ്ണനായി നിൽക്കുന്നതു കണ്ടു.

ഉള്ളിലെ വിങ്ങൽ ആരോടെങ്കിലും പങ്കുവെയ്ക്കാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്ന പോലെ, എന്നെ കണ്ടതും പറഞ്ഞു," എല്ലാം ഒരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു".

എന്താണ് മാറിയത് എന്നുറപ്പില്ലാത്തതു കൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു," എന്തു പറ്റി ദാമോദരേട്ടാ"?

" ഒരു വീട്ടിലും അടുപ്പ് പുകയുന്നില്ല എന്നു തോന്നുന്നു." ദാമോദരേട്ടൻ വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു.

ദാമോദരേട്ടൻ സാധാരണ രാഷ്ട്രീയം പറയാറില്ല. രാജ്യത്ത് സാമ്പത്തിക ഞരക്കം ഉണ്ട് എന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നു. പത്രങ്ങൾ വിസ്തരിച്ച് വായിക്കുന്നതു കൊണ്ടാവാം കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും മനസ്സിലാവാറില്ല. എന്റെ അങ്കലാപ്പ് കണ്ടിട്ടാവാം, ദാമോദരേട്ടൻ പറഞ്ഞു: " രാവിലെ മുതൽ രാത്രി വരെ ഞാനേറ്റവും അധികം ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുക്കുന്നത് ഭക്ഷണം പൊതിയിലാക്കി കൊണ്ടു വരുന്നവർക്ക് വേണ്ടിയാണ്. രാവിലെ ആറു മണി മുതൽ രാത്രി ഒരു മണി വരെയൊക്കെ അവർ വരും" ദാമോദരേട്ടൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

ശരിയാണ് എന്ന് ഞാനും ഓർത്തു. ഒരു ദിവസം എത്ര പേരാണ് ഭക്ഷണം വിൽക്കാൻ ഈ പടി  കടന്നെത്തുന്നത്! വിസിറ്റേർസ് റജിസ്റ്ററിന്റെ മുക്കാൽ ഭാഗവും സ്വിഗിയും, സോമാറ്റോയും, പോട്ടാഫോയും ഒക്കെയാണ്.

" ഇപ്പോൾ ഒരടുക്കളയിലും അടുപ്പെരിയാറില്ല എന്നു തോന്നുന്നു. കഴിഞ്ഞ തവണ പോലും ഡോക്ടർ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു വീട്ടിലെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചാൽ മതിയെന്ന്. എന്നോട് ഭാര്യയും ഭക്ഷണം വരുത്തി കഴിക്കാൻ പറയുമോ എന്നാണ് പേടി".

ദാമോദരേട്ടന്റെ കണ്ണിലെ ഭയം ഞാൻ കണ്ടു. അതിനപ്പുറം, സെക്യൂരിറ്റി കാബിനിൽ വൃത്തിയായി അടുക്കി വെച്ച ചോറ്റു പാത്രവും കണ്ടു.

" അടുത്ത തവണത്തെ മീറ്റിങ്ങിൽ ഭക്ഷണം ഓർഡർ ചെയ്യാൻ സൗകര്യമുള്ള മൊബൈൽ ഫോൺ ഞങ്ങൾക്കും പാസാക്കി തരണം" ദാമോദരേട്ടൻ അഭ്യർത്ഥിച്ചു.

എന്തു പറഞ്ഞ് സമാധാനിപ്പിക്കുമെന്നറിയാതെ പരുങ്ങുമ്പോൾ, ബൈക്കിൽ വന്ന സ്വിഗിക്കാരന് ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുക്കാൻ ദാമോദരേട്ടൻ പോയി. ഞാൻ വേഗം നീങ്ങി. ഇടയിൽ അയാൾ എന്റെ വീടിന്റെ നമ്പർ പറഞ്ഞത് കേട്ടു. ഞാൻ മുന്നേ എത്താൻ ആഞ്ഞു നടന്നു. പക്ഷെ എന്നെ തോൽപ്പിച്ച് ആ ബൈക്കുകാരൻ വീട്ടിലെത്തി കേളിങ്ങ് ബെല്ലമർത്തി. ഒഴിഞ്ഞ അടുക്കളയിൽ ബെല്ലിന്റെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി.

 

അനാഥമാക്കപ്പെടുന്ന ശവശരീരങ്ങൾ

 

മരണമാണ് മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഭയങ്ങളിൽ ഒന്ന് എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. നാം മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ നമുക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട പലരും ഒറ്റപ്പെട്ടു പോകും എന്നതാവാം ആ ഭയത്തിന് കാരണം. എന്നാൽ, മരണത്തിന് ശേഷം ശവശരീരം ഒറ്റപ്പെട്ടു പോവുകയെന്ന ഭയാനകതയെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ ഓർത്തിട്ടുണ്ടോ?

മണിപ്പൂരിൽ വർഗീയ ലഹളയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടവരിൽ തൊന്നൂറോളം  ശവശരീരങ്ങൾ അനാഥമായി കിടക്കുന്നുവത്രേ!

എന്തായിരിക്കാം ഇതിനു കാരണം? ആ കുടുംബത്തിലെ  എല്ലാവരും തന്നെ കലാപത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവാം. അല്ലെങ്കിൽ, അക്രമത്തിന്റെ ആഘാതത്തിൽ, ഇനിയൊരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടാൻ ആവാത്ത വിധം അവരെല്ലാം വേർപ്പെട്ടു പോയിട്ടുണ്ടാവാം

ഒരു പ്രദേശത്ത്, പരസ്പരം വിശ്വസിച്ചും സ്നേഹിച്ചും കഴിഞ്ഞവരാകാം അവർ. പെട്ടെന്നാണ് ഒരു ദിവസം അവരുടെ ജീവിതം കീഴ്മേൽ മറിഞ്ഞത്. എന്താണ് എന്നറിയുന്നതിന് മുമ്പ് പലരും കൊല്ലപ്പെട്ടിരിക്കാം. പലരും ചിതറിത്തെറിച്ചിരിക്കാം.

ഉറ്റവരും ഉടയവരും ഇല്ലാതെ , ഇപ്പോഴും സൂക്ഷിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്ന ഈ ശവശരീരങ്ങൾ അർഹിക്കുന്ന ആദരവോടെ മറവു ചെയ്യണമെന്നാണ് കോടതി നിർദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്.

 ഇന്ന്, ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അനേകം കാരണങ്ങളാൽ നാം പല ചേരികളായി മാറി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പകയുടെയും, വിദ്വേഷത്തിന്റെയും, വേർത്തിരിവിന്റെയും ആസുര വിത്തുകൾ ആരോ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിൽ പാകിയിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ, കൊലക്കത്തിയാൽ അറുക്കപ്പെട്ട് വെറും ശവമായി തീർന്ന ശരീരം പോലും അനാഥമാകും വിധം നീചമായോ മനുഷ്യ മനസ്സ്? അനാഥമാകപ്പെടുന്ന ഈ ശവശരീരങ്ങൾ എന്റെ സ്വാസ്ഥ്യം കെടുത്തുന്നു.

 

മരുഭൂമി

ഏറ്റവും വലിയ മരുഭൂമിയേത് ?

ടീച്ചർ ചോദിച്ചു.

" എന്റെ മനസ്സ്" കുട്ടി നിസ്സംശയം ഉത്തരം പറഞ്ഞു.

ഉത്തരം മനസ്സിലാവാത്ത ടീച്ചർ ജനറൽ നോളജ് ബുക്കിൽ നോക്കി, ഉത്തരം തെറ്റ് എന്നു വിധിച്ചു

മറ്റുള്ളവർ ഉത്തരം പറയും മുമ്പ് ഇന്റർവെലിന് മണിയടിച്ചു.

മുൻ ബെഞ്ചിലെ ഒരു പെൺകുട്ടി മാത്രം അവന്,

അവൾ കരുതി വെച്ചതിൽ നിന്നും

ഒരു കുമ്പിൾ വെള്ളം

പകർന്നു കൊടുത്തു.